ಒಂಟಿತನವೇ ಆರಂಭ …. ಅಂತ್ಯ…
ಒಂಟಿಯಾಗಿದ್ದ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಆಸರೆಯಂತೆ ಬಂದವರು ಜೀವನದ ಪಾಠ ಕಲಿಸಿ ಮತ್ತೆ ಕಾಣದಂತೆ ಮಾಯವಾದರು ಪರವಾಗಿಲ್ಲ… ನಾನು ಒಂಟಿಯಾಗಿ ಬದುಕೋದನ್ನ ಕಲಿತೆ ,, ಎಲ್ಲ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನೂ ಧೈರ್ಯವಾಗಿ ಎದುರಿಸುವುದನ್ನ ಕಲಿತೆ.. ಮತ್ಯಾರನ್ನೂ ಮೂರ್ಖರಂತೆ ನಂಬಬಾರದೆಂಬ ಪಾಠ ಕಲಿತೆ..
ನಡುವೆ ನೂರೆಂಟು ಸಿಹಿ , ಕಹಿ ಅನುಭವಗಳನ್ನ ಕೊಟ್ಟು ನಿನ್ನ ಜೀವನ ನಿನ್ನದೆ , ಎಂದು ನಡುರಸ್ತಯಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟುಹೋದರು ಚಿಂತೆಯಿಲ್ಲ.. ನನ್ನ ಜೀವನ ನನ್ನದೇ ಎನ್ನುವ ಕಠು ಸತ್ಯ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡೆ , ಗಟ್ಟಿಗಿತ್ತಿಯಾದೆ, ನನ್ನವರು ನಿಜವಾಗಲೂ ಯಾರೆಂಬುದನ್ನ ತಿಳಿದೆ.. ಸಮಯ ಬಂದಾಗ ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಯಾರು ಇರುತ್ತಾರೆ.. ನನ್ನ ನಿಜವಾದ ಹಿತೈಶಿಗಳ್ಯಾರು , ಮುಸುಕುಧಾರಿಗಳ್ಯಾರು ಎಂಬುದನ್ನ ಅರಿತೆ..
ದೇವರೆಂದು ನಂಬಿದ್ದವರು ಮುಸುಕುಧಾರಿಗಳೆಂದು ತಿಳಿದಾಗ ಜೀವನ ಮುಗಿದೇ ಹೋಯಿತೆನಿಸಿದಾಗ ಗೊತ್ತಾಯಿತು ಈ ಜೀವನವಿದೆಯಲ್ಲ.. ನಾವಂದುಕೊಂಡಷ್ಟು ಸುಲಭವಲ್ಲ… ಈ ಸತ್ಯವನ್ನ ಸ್ವೀಕರಿಸಿದೆ..
ನಡುರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟು ಹೋದವರೂ ಮತ್ತೆ ನಡುರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಸಿಕ್ಕಿ ಕಾಲಿಗೆ ಬಿದ್ದು ಬೇಡಿಕೊಂಡ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಬದಲಾಗಿರುತ್ತೇವೆ… ಕ್ರೂರವಾಗಿಯೇ ಕಲ್ಲು ಹೃದಯದವರಾಗಿರುತ್ತೇವೆ.. ನಡು ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಕಾಲಲ್ಲಿ ಒದೆಯದೆ ನಮ್ರತೆಯಿಂದ ನಯವಾಗಿಯೇ ಆದರೂ ಬಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಮೆಟ್ಟು ಸುತ್ತಿ ಒಡೆದಂತೆ , ತಿರಸ್ಕರಿಸಿರುತ್ತೇವೆ..
ಸಮಯದ ಜೊತೆಗೆ ನಾವೆಷ್ಟು ಬದಲಾಗಿದ್ದೀವಿ ಎಂಬುದನ್ನ ಅರಿತಾಗ ಒಂಟಿತನದಿಂದ ಆರಂಭವಾಗಿ ಒಂಟಿತನಕ್ಕೆ ಜೀವನ ಅಂತ್ಯವಾದಾಗಲೇ ಜೀವನವೇನು ಎಂಬ ಸತ್ಯವನ್ನ ಕಲಿಯೋಕಾಗೋದು…
– ನಿಹಾರಿಕಾ ರಾವ್ –