ನಿರಾಸೆಯ ಛಾಯೆಯಲ್ಲಿ ದಿನ ಬೆಳಗೆ ಏಳು , ತಯಾರಾಗೂ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗು ಮನೆಗೆ ಬಾ.. ಇದೇ ಜೀವನ ಆಗಿದೆ.. ಮಧ್ಯ ಮಧ್ಯ ಛೇ.. ಹೇಗಿದ್ದೆ ನಾನು ಏನೆಲ್ಲಾ ಕನಸು ಕಂಡಿದ್ದೆ ಆದ್ರೆ ಯಾಕೆ ಅದ್ಯಾವುದೂ ಈಡೇರಲಿಲ್ಲ ಎಂದು ಕೊರಗಿ ಕೊರಗಿ ಸಾಯುವಾಗ ನಾನೆಷ್ಟು ಅತೃಪ್ತ ಆತ್ಮ ಅನ್ನುವುದು ಗೊತ್ತಾದಾಗ ನೋವಾಗುತ್ತೆ..
ಪ್ರಸ್ತುತ ನಾನಿರುವುದನ್ನ ನಾನು ಅರಿತಾಗ ,,, ಕೇವಲ ಕಟ್ಟುಪಾಡಿಗೆ ಬಿದ್ದು , ಹೊಟ್ಟೆಪಾಡಿಗಾಗಿ ಸಿಕ್ಕ ಅವಕಾಶವನ್ನೇ ಆಯ್ಕೆಯನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡು , ನಿಜವಾದ ಗುರಿ ಬಿಟ್ಟು ಬದುಕುತ್ತಿರುವೆನಲ್ಲಾ ನಿಜಕ್ಕೂ ನನ್ನ ಜೀವನ ಈಗ ಸಾರ್ಥಕ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿದೆಯಾ..?? ಸ್ವಾಭಿಮಾನದ ಬದುಕು ಬದುಕ್ಕುತಿರುವೆ ನಿಜ, ಆದರೆ ನನ್ನ ಆಸೆ , ಆಕಾಂಕ್ಷೆ ,ಕನಸುಗಳು ಎಲ್ಲಿಗೆ ಹೋದವು.. ಅವುಗಳ ಸಮಾಧಿ ಮಾಡಿ ನಾನು ಹಣೆ ಬರಹ ,, ಇದೇ ಜೀವನ ಅಂತ ಮುಂದೆ ಸಾಗುವಾಗ,,,
ನಾನು ತಲುಪಬೇಕಾಗಿದ್ದ ಗುರಿ ಮುಟ್ಟದೇ ಸಿಕ್ಕ ಅವಕಾಶದಲ್ಲಿ ಜೀವಿಸುತ್ತಿರುವ ಈ ಜೀವನ ನನಗೆ ತೃಪ್ತಿ ತಂದಿದೆಯಾ..??
ರೋಬೋಟಿಕ್ ಜೀವನ ಅಂತ ನಾನು ಕನ್ನಡಿ ಮುಂತೆ ನಿಂತು ನನ್ನ ಜೀವನವನ್ನ ಕೋಸಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನ. ಬಿಟ್ಟು ಒಂದು ಕ್ಷಣವಾದ್ರೂ ಈಗಲೂ ಸಮಯವಿದೆ ನಾನೂ ನಾನಂದುಕೊಂಡ ಜೀವನವನ್ನ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ನೆಮ್ಮದಿಯಿಂದ , ತೃಪ್ತಿಯಿಂದ ದಿನಚರಿ ಆರಂಭಿಸುವ ಅವಕಾಶವಿದೆಯಾ ಅಂತ..
ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಏಳು ಎಂದಿನಿಂತೆ ದಿನಚರಿ ಆರಂಭಿಸು.. ಇದೇ ನನ್ನ ಜೀವನ ಆಗೋಗಿದೆ…
ಆದ್ರೆ ಈ ಬದುಕನ್ನ ನಾನೂ ಅಷ್ಟಾಗಿ ದ್ವೇಷಿಸುವುದೂ ಇಲ್ಲ.. ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲದ ಆಯ್ಕೆಯೇ ಆದ್ರೂ ಅನೇಕ ಜೀವನದ ಪಾಠ ಕಲಿಸಿ , ನನ್ನ ಅಮಾಯಕಿಯಿಂದ , ಗಟ್ಟಿಗಿತ್ತಿಯಾಗಿ ಬದಲಾಯಿಸಿ , ಅನೇಕ ಮಹಾರಥಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ನಾನು ತಿಳಿಯುವಂತಾಗಿ, ಕೆಲವರು ನನ್ನ ಜೀವನದ ಬಹು ಮುಖ್ಯ ಪಾತ್ರಧಾರಿಗಳೂ ಆಗಿ ನನಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದಾರೆ.. ಅನ್ನುವುದನ್ನ ನೆನೆದಾಗ ನಿಜ ಅಷ್ಟೂ ಕಷ್ಟ ಎನಿಸುವುದಿಲ್ಲ.. ಹಾಗಂತ ತುಂಬಾ ಇಷ್ಟವೂ ಇಲ್ಲ..
ಒಂದ್ ರೀತಿ ನನಗೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಈ ಬದುಕನ್ನು ಎಷ್ಟು ಇಷ್ಟ ಪಡುತ್ತಿದ್ದೀನಿ ,, ಎಷ್ಟು ದ್ವೇಷಿಸುತ್ತಿದ್ದೀನಿ ಅಂತ…