ಆಗಿನ್ನು ನನಗೆ ವಯಸ್ಸು ೬ ತುಂಬಾ ಅಂದ್ರೆ ತುಂಬಾ ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸು ಅಲ್ದೇ ಹೋದ್ರೂ ಸುಲಭವಾಗೆ ಚಿಕ್ಕ ಪುಟ್ಟ ವಿಚಾರಕ್ಕೂ ಹೆದತುವಷ್ಟು ಚಿಕ್ಕವಳೇ.. ಆಗಿದ್ದೆ..
ಆದ್ರೂ ದೆವ್ಬದ ಸಿನಿಮಾ ಅಂದ್ರೆ ಅದೇನೋ ಖುಷಿ.. ಎಷ್ಟೇ ಭಯ ಆದ್ರೂ ನೋಡೋ ಹಂಬಲ.. ದೆವ್ಬದ ಸಿನಿಮಾ ಅಂದ್ರೆ ಟಿವಿ ಮುಂದೆ ಇಂದ ಕದಲೋ ಮಾತೇ ಇರಲಿಲ್ಲ..
ಆಗೆಲ್ಲಾ ಸ್ಮಾರ್ಟ್ ಫೋನ್ ಗಳ ಬಗ್ಗೆ ನಮಗೆ ಗೊತ್ತೇ ಇರಲಿಲ್ಲ.. ಆ ಫೋನ್ ಗಳು ಆಗ ಇರಲೂ ಇರಲಿಲ್ಲ.. ನಾನಿದ್ದ ಸುತ್ತ ಬಹುಶಃ.. ಆಗ ಟಿವಿಯೇ ನಮಗೆ ಪ್ರಪಂಚ..
ಇನ್ನೂ ಆ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಈಗಲೂ ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ ಹೆದರುವ ಕಬ್ನಡದ ಎವರ್ ಹಾರರ್ ಸಿನಿಮಾ ಅಂದ್ರೆ “ನಾನಿನ್ನ ಬಿಡಲಾರೆ” ಇವತ್ತೂ ನೋಡಿದ್ರೂ ಅನಂತ್ ನಾಗ್ ಅವರ ” ಬಾರೇ ಬಾ ಹಾಲ್ ತಂದ್ಯಾ” ಈ ಸೀನ್ ಗೆ ನಾನಂತೂ ಬೆಚ್ವಿ ಬೀಳ್ತೇನೆ.. ಆಗ ಸಿನಿಮಾ ಭಯದಲ್ಲೇ ನೋಡಿದೆ.. ಅಮ್ಮ ಅಡುಗೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು.. ತಮ್ಮ ನಿದ್ದೆ ಮಾಡ್ತಿದ್ದ.. ಅಪ್ಪ ಸ್ನಾನಕ್ಕೆ ಹೋಗಿದ್ರು.. ಆಗ ಗಂಟೆ ಸುಮಾರು ೧೦ ಆಗಿತ್ತು..
ನಾನು ಒಬ್ನಳೇ ಅಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಹಾಲಲ್ಲಿ ಲೈಟ್ ಆಫ್ ಮಾಡಿ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡ್ತಾ ಇದ್ದೆ.. ಭಯದಲ್ಲಿ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿಕೊಳ್ತಾ ಆಗಾಗ ಹಿಂದೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳೋದು ಯಾರಾದ್ರೂ ಬಂದ್ರಾ ಅಂತ.. ಒಂದ್ ಸರತಿ‌ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ರೂಮ್ ಗೆ ಹೋದೆ ನನ್ನ ತಮ್ಮನ ನೋಡಿದೆ.. ಎಲ್ಲಿ ಅವನ ಮೈಲೂ ದೆವ್ವ ಬರುತ್ತೆ ಅನ್ನೋ ಭಯ ಮತ್ತೆ ನಿಧಾನಕ್ಕೆ‌ಅಡುಗೆ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ಅಮ್ಮನ ನೋಡ್ದೆ ಅವರು ಸಹಜವಾಹೇ ಇದ್ದರು.. ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಟ್ಟು ಮತ್ತೆ ಹಾಲ್ ಗೆ ಬಂದು ಕೂತು ಭಯ ಭಯದಲ್ಲೇ ಆಗೊಮ್ನೆ ಈಹೊಮ್ಮೆ ಹೊಂದೆ ನೋಡುತ್ತಾ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡಿ ಮುಗಿಸಿದೇ.. ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ ಹಾಗೆ ರೆಸ್ಟ್ ರೂಮ್ ಹೋಗಲು ಅವಸರ.. ಆದ್ರೆ ಭಯ..
” ಅಮ್ಮಾ ಬರುತ್ತೀಯ ರೆಸ್ಟ್ ರೂಮ್ ಕಡೆ ” ಅಂದೆ.. ನಾನ್ ಯಾಕೆ ನಿನ್ ಜೊತೆ ಹೋಗು ಒಬ್ಲೇ ಅಂದರು.. ಈಗಿನ ರೀತಿ ಆಗೆಲ್ಲಾ ಅಟಾಚ್ ಬಾತ್ ರೂಮ್ ಇರಲಿಲ್ಲ.. ಹೊರಗೆ ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾಗಿತ್ತು.. ನಾನು ಇವರ್ ಬರಲ್ಲ , ಆದರೆ ಹೋಗಲೇ ಬೇಕು ಅನಿವಾರ್ಯ ಮನಸಲ್ಲೇ ದೇವರನ್ನ‌ಬೇಡಿ ಕೊಂಡು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಧೈರ್ಯವಾಗಿ ಹೋದೆ..
ನಂತರ ಅಷ್ಟೇ ಭಯದಲ್ಲೇ ನಡೆದುಕೊಂಡು ಬರುವಾಗಲೂ ಆ ಸಿನಿಮಾದ ಗುಂಗಿನಿಂದ ನಾನು ಹೊರಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ.. ಹಿಂದೆ ಯಾರಾದ್ರೂ ಬರುತ್ತಿದ್ದಾರಾ.. ಅಕ್ಕ ಪಕ್ಜ ದೆವ್ವ ಭೂತ ಇದ್ಯಾ ಅಂತ ಭಯದಲ್ಲೇ ನೋಡುತ್ತಾ ಇನ್ನೇನು‌ಮನೆ ಬಾಗಿಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಮೂರು ಮೆಟ್ಟಿಲಲ್ಲಿ ೨ ಮೆಟ್ಟಿಗಳನ್ನ ಹತ್ತಿದೆ ಅಷ್ಟರಲ್ಲೇ ಅಪ್ಪ ಬಾಗಿಲ ಬಳಿ ಟವೆಲ್ ನಲ್ಲಿ ಕೂದಲು ಒಣಗಿಸಿಕೊಳ್ತಾ ಬಂದರು..
ನಾನು ಅವರನ್ನ ನೋಡಿ ಒಮ್ಮೆ ಜೋರಾಗಿ ಕಿರುಚಾಡುತ್ತಾ ಅಯ್ಯಯ್ಯೋ ” ದೆವ್ವ ದೆವ್ವ ದೆವ್ವ….” ಅಲ್ಲೇ ತಲೆ ಸುತ್ತಿ ಬಿದ್ದು ಬಿಟ್ಟೆ.. ಕಾರಣ ಇಷ್ಟೇ ನಮ್ಮ ತಂದೆಯವರು ಥೇಟ್ ನೋಡಲಿಕ್ಕೆ ಅನಂತ್ ನಾಗ್ ರೀತಿಯೇ ಇದ್ದಾರೆ.. ಅದ್ರಲ್ಲೂ ಆ ಸಿನಿಮಾ ನಾನು ನೋಡವುವಾಗ ಅವರಿಬ್ಬರ ವಯಸ್ಸು ಹತ್ತಿರ ಹತ್ಯಿರ ಒಂದೇ ರೀತಿ ಕಾಣ್ತಿತ್ತು.. ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿ ನಮ್ಮ ತಂದೆ ಕೂದಲನ್ನ ಕೆದರಿಸಿಕೊಂಡು ಬೇರೆ ಬಂದಿದ್ದೂ ಅದನ್ನ ನಾನು ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನೋಡಿದ್ದು ಜೀವವೇ ಹೋಗುವಂತಾಗಿಬಿಟ್ಟಿತ್ತು..
ಇಂದೂ ನೆನೆಸಿಕೊಂಡರೆ ನಗು ಬರುತ್ಯೆ.. ನಾನಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ನಮ್ಮ ಮನೆಯವರೂ ಇಂದೂ ಆಡಿಕೊಂಡು ನಗುತ್ತಾರೆ..
– ನಿಹಾರಿಕಾ ರಾವ್ –
